قیافه ی چروکیده و پیر نوزاد کشاورز منو یاد تموم پیرمردایی میندازه که تنهان! یاد پویان هم میوفتم
قل اول از دو قلوهای کشاورز که برعکس بقیه ی بچه های این بخش برای kmc کسی رو نداره
مادر معتادی داره که معلوم نیست کجاست
بچه ی ریز و بانمک و پشمالوییه که هر از گاهی دهنش به خنده باز میشه
دکتر دال توضیح میده که خوشایند ترین صدا برای این نوزاد صدای مادره! و این بچه ازش محرومه
بهش نگاه میکنم به پوست نرمش دست میکشم و موهای بامزش رو نرم نرم نوازش میکنم
میگم بچه کاش من میتونستم صدای مادرتو دربیارم! میتونستم برات لالایی بخونم و بذارمت روی قفسه سینه م که فشار خونت تنظیم شه و کیف کنی
بچه ی بیچاره ی من
یه نوزاد رسیده هم تو بخش داریم که مادرش تا روز اخر تریاک مصرف میکرده و حالا که ازمایش ادرارش اومده امفتامین و متادون هم توش بوده! بچه ی بیچاره همین اول کار درد خماری هم باید تحمل کنه... دیروز یه خانومی سراغ این بچه رو ازم گرفت نشد که قضاوتگر نباشم! سعی کردم خودمو کنترل کنم وقتی پرسید حال بچه چطوره بهش نتوپم که آخه بی مسئولیت بیشعور تو مگه حال بچه برات مهمه! گفتم مادرش مصرفش زیاد بوده و باید منتظر عواقبش باشیم و بعدم یه خنده ی عصبی غیر ارادی کردم!
من جای اون مادر نیستم... نمیدونم چی کشیده که این شده ولی نمیتونم برای این بچه ها غصه نخورم... برای تنهاییشون برای بی کسیشون برای بی پناهیشون...
پ.ن. روز نوزاد نارسه! یا به عبارتی
world prematurity day
روز وبلاگ منم هست به نحوی!
مبارکا
