عمو محمود

بابا دوستای زیادی داره! به فراخور شغلش و روحیاتش که خیلی دوس داره با آدما دمخور باشه.

دوستای صمیمی ولی کم داشت! حجت دوستش پونزده سال پیش تو جاده شیراز تصادف کرد. بابا رفت سر صحنه ی تصادفش و ماشینی که نصفه ی سمت حجت کاملا له شده بود رو اوردن شهر خودمون.

چند سال بعد منصور دوستش سرطان بدی گرفت و ذره ذره تموم بدنش رو متاستاز گرفت و بعد چند ماه اون هم مرد.

خیلی وقت بود که از دوستای صمیمی بابا کسی نرفته بود 

تا امشب.

محمود دوستش بود، دوستی که به داشتنش افتخار میکرد و بهش دلگرم بود. 

بابا خیلی دوستش داشت

امشب با صدایی که به زحمت شنیده میشد گفت محمود رفت بابا! چه دنیای مسخره ایه! 

بعد انگار که پاهاش تحمل وزنشو نداشته باشن روی مبل نشست 

بابا تا حالا هیچوقت گریه نکرده برای مرگ عزیزی... نمیدونم چطور ممکنه ولی اشک نمیریزه

شاید من سه چهار بار اشک ریختنش رو دیده باشم

ولی دوست داشتم گریه میکرد... این سکوتش خیلی غم انگیزتره.

محمود از بابا پنج سالی کوچیکتر بود

همین چند وقت پیش که توی ماشینش دم خونمون داشت با بابا حرف میزد دیدمش.

مامان میگفت چشماش مثل چشمای گربه ست، براق و سبز

همیشه به خوشتیپی و باکلاسی معروف بود

بابا میگه یه بار عاشق یه دختری شده که نذاشتن بهش برسه! 

محمود قصه های زیادی داشت تو خونه ی ما

من شاید سه بار دیده بودمش چون بابا دوستاشو خونه نمیاره، ولی عین یه عمو برام عزیز بود

امشب بعد اینکه شنیدم بعد شوک شدن نتونستم گریه نکنم

خیلی برای بابام که دونه دونه دوستاش رو از دست میده اشک ریختم

برای محمود و زندگی ای که احتمالا میتونست چندین سال دیگه ادامه داشته باشه

برای رامین پسرش که خیلی عاشق پدرش بود و دقیقا تو روز پدر، از دستش داد

برای رویا همسرش که به قول مامان بعد کلی سختی تازه داشتن طعم ارامش رو میچشیدن

محمود عزیز و شریف

من هیچوقت عمو صدات نکردم و ای کاش شانسش رو داشتم 

 

روحت آروم.