خدا خوشش نمی‌آید

هی قربون صدقه میره

تلاش میکنه گرفتار تکرار نشه

دنبال شعر میگرده چون فکر میکنه من خیلی فرهیخته م و با شعر ابراز علاقه خیلی حال میکنم 

میبینم که حس کرده رابطه اخراشه 

میبینم که ترسیده

خیلی پسر خوبیه

خیلی زیاد مهربونه 

خیلی زیاد آروم و با عشقه

ولی آدم من نیست

حرف ندارم باهاش بزنم

حرفی هم اگه میزنم حس میکنم اون نمیفهمه

دارم به تموم کردن فکر میکنم 

حتی تمام مدتی که کنارشم

دارم فکر میکنم چقد عوضی شدی آیدا‌

چقد راحت الکی در جواب دوست دارم میگی منم همینطور

دوسش دارم 

الکی نیست 

ولی نه اون شکلی که اون دوسم داره

ف عزیزم

من چطوری با این همه خوبی که داری باهات خدافظی کنم که خدا رو خوش بیاد؟!