فرق یه دانشجوی راه دورِ حرفه ای و قدیمی با یه تازه دانشجو تو دونستن جای دستشویی بین راهیِ خوبه!
تو دونستن روش گذروندن وقت به بهترین شکل و کم زجرترین حالته
به داشتن بهترین پادکستا و موسیقیا به صورت آفلاینه
به داشتن یه گوشی فول شارژ و یه پتوی نازک برای کشیدن روی خوده
به پیدا کردن بهترین ویو و بهترین پنجره ها برای نگاه کردنه
من بعد چهار سال و اندی رفتن و اومدن روشای مختلفی رو امتحان کردم
به فراخور توان و موقعیتم
یه بارشو نصف بیشتر با بنفش تلفنی حرف زدم
یه بار نصف بیشتر رو فیلم دیدم
یه بار موسیقی
یه بار پادکست
یه بار کتاب
یه بار درس!
یه بار حرف زدن با بغل دستی که در پرانتز باید بگم مصیبتی بود و اصلا توصیه نمیکنم!
ولی حالا بعد از این همه امتحان کردم باید بگم بهترین روشی وجود نداره
فقط باید بتونی با راحتترین حالت ممکن بشینی و اگه روزه یه ویوی خوب گیر بیاری و اگه شبه هم که یه جایی که عکس خودت تو شیشه ی پشت-شبِ آینه ای بیوفته
به همین سادگی مسافت طی میشه به شرطی که دل پر دردت خیلی نخواد سر ناسازگاری بذاره
ولی هرچی که باشه راه بهترین جاست برای فکر کردن
من این سری به این فکر کردم که عیب ماها اینه که همه رو با کاسه و پیمونه ی خودمون میریزیم تو ظرف زندگی
اینجوری یا کم میاد و نصفه‌ی خالی زندگی بهمون دهن کجی میکنه یا زیاد میاد از کناره ها شره میکنه و حیف میشه
هیچوقت هیچی اینجوری اندازه نمیشه
هرکی با پیاله‌ی خودش اندازه‌ی زندگیشه
فیکس و فیت و خوش ترکیبه
ولی خب میدونی، دنیا که نمیذاره به این فکر کنیم که چه پیمونه ای الان دستمونه
وقتی کلش یا حداقل نصف بیشترش رفته تازه میفهمیم پیمونه رو غلط برداشتیم
دنیای ما این شکلیه و کلی آدمو به اسارت گرفته.
