خب باید پذیرفت
گاهی آدمای اشتباهی رو وارد زندگیمون میکنیم اعتماد میکنیم، دل میبندیم، لذت میبریم
در لحظه به این فکر میکنیم این باید ابدی بشه باید همیشگی باشه اما...
خب من توی زندگیم آدم اشتباهی کم نداشتم! مثل همه
فرق من با بقیه تو نگه داشتن این ادماست
من نمیتونم اونا رو برای همیشه فراموش کنم
حتی اگه این کارم بکنم نهایتا خاطراتشون گریبانمو میگیرن!
یه اسم
یه خیابون
یه رنگ
یه بو
میتونه منو برگردونه به نقطه ی صفر
به جایی که برای فراموش کردن اون فرد شروع کردم
این عقبگردهای دائمی از من یک انسان راکد ساخته
مثلا مدتهاست از یک رابطه بیرون اومدم
اما هنور نتونستم کامل به خودم بقبولونم که آیدا جان تو تصمیم درست رو گرفتی وقتی تفاوتها زمین تا آسمونه
دل‌تنگی بده میرم عکساشو چک میکنم دوست جدیدشو نگاه میکنم با خودم مقایسه ش میکنم و بعد با یه روان لهیده و روح چروکیده از خودم ناامید میشم
از ضعفم بیزار میشم
این عقبگردا تمومی داره؟؟؟
بعد چند ماه؟
چند سال؟
گناه من چی بود؟ انتخاب غلط؟ دل بستن؟ یا فراموش نکردن؟؟؟
نمیخوام مظلوم نمایی کنم
اما ناخوداگاه این کارو میکنم :))))
