نمیدونم
هیچوقت نتونستم دلیل قانع کننده ای برای به اشتراک گذاشتن لحظاتم تو فضاهایی مثل اینستاگرام پیدا کنم
البته گاهی این کارو میکنم ولی هنوز دلیلش رو نمیدونم
اما چیزی که بهش علم دارم اینه که لحظاتی که عمیقا شادم هیچوقت حتی یادم نیست که عکس بگیرم
شاید فقط من اینطورم شاید هم نه! همه همینطورین
ولی قلبا دوست دارم یه لحظه فقط همون لحظه باشه و حتی اگه عکس و فیلمی هم میگیرم خیلی بهش نگاه نمیکنم
چون بکارت اون لحظه رو از بین میبره
پ.ن:از سری نوشته های منتشر نشده به دلیل بی حس و حالی
اصن خب که چی؟
البته اینجا حکم یه کمد امن رو برای من داره که نوشته هامو میارم و توش میگذارم تا یه جایی به جز گوشیم هم داشته باشمشون
