عصب

عصبیم

بی دلیل و با دلیلشو نمیدونم

نفسم میون راه گیر میکنه دستام میلرزه دمای بدنم بالاست

و حس میکنم یکی داره مغزمو اره میکنه

عصبیم

به شدت و توان بالا 

انقدر که از صبح دلم نمیخواست جواب هیشکیو بدم

انقد که مطمئنم اگه دهنمو باز کنم چیزای خوبی نمیگم 

گمونم این قضیه عصبانیت از خواب شبم شروع شده

خوابی که خوب بود و اصلا حاوی کابوس و محتوای مجرمانه نبود :))

عصبیم

از خودم و خونواده ای که تموم برنامه هاش به چهارشنبه و کنکور بستگی داره

عصبیم 

از این نامرئی بودن و دیده نشدن و شنیده نشدن و تحقیر شدن 

عصبیم‌

از این روتین اجباری

از این درد پا

از این ابروی پر شده و نامرتب

از این ناخنای بد شکل

از این گرمای هوا

از این بغض ول نکن!

از این مغز منفی باف

عصبیم...