بازیگر مورد علاقه ی من بین ایرانیا تا ابد رضا عطارانه :)
جوری که همه چیز رو واقعی جلوه میده منو شیفته و فریفته میکنه
فیلم طبقه ی حساس رو دیدم امشب... آخر فیلم رضا عطاران که نقش شوهر بسیار غیرتی و متعصب رو بازی میکنه کنار جنازه ای که توی قبر زنش گذاشتن و اون از قبر درش اورده چون غیرتی شده دراز میکشه
کل فیلم رو داشته تقلا میکرده که این اتفاق بیوفته و اون قبر خالی بشه که خیالش راحت بشه جسد مردی روی جسد زنش قرار نگرفته :)
وقتی کنار جنازه دراز میکشه تو یه شب سرد شروع میکنه باهاش حرف زدن و توهم میزنه که جنازه جوابشو میده
یه مکالمه خیلی ساده بین یه مرد و یه جنازه
جنازه بهش میگه موهام تو چشممه داره اذیتم میکنه و اون با احترام و محبت مو رو براش کنار میزنه و یه دسته مو از کله ی جنازه کنده میشه و دو تایی میزنن زیر خنده و چند دقیقه فقط میخندن
آخر فیلم رضا عطاران تو قبر بغلی قبر زنش میخوابه دستش رو میذاره رو دیواره ی بین دو قبر و آروم میگه دلم برات تنگ شده فروغ. و برف میباره
این سکانس همیشه منو دیوانه وار غمگین میکنه
برای مرد بی احساس و گاهی بی وفا و الکی غیرتی که حالا فهمیده چقدر زنش رو دوست داشته و به علت غرور و لجبازی حتی یه قطره اشک هم براش نریخته ولی در نهایت میره یه شب دیگه کنارش بخوابه
یه شب سرد برفی تو قبرستون تو قبر کناری
مرگ و فقدان عجیبترین اتفاقات جهانن
رضای عطاران درخشان بازی میکنه مخصوصا نقش هایی که رگه هایی از فقر و بیچارگی داشته باشن
من فکر میکنم که زندگی مثل بازی های رضا عطاران باید ساده باشه
گمون نمیکنم تکنیک و فن خاصی رو پیاده کنه
عطاران فقط خیلی ادما رو نگاه کرده خیلی خوب تیپ ها رو به خاطر سپرده
منم ادما رو زیاد نگاه میکنم
شاید به چشم نیاد و نتونم به کسی بگم ولی خب برای من عین کلاس بازیگری بوده
حتی اگه کسی درکش نکنه و بهم بگن تو که کاری برای علاقه ت به بازیگری نکردی من ته قلبم ایمان دارم مهم ترین کار برای بازی کردن دیدنه! دیدن همه چیز با دقت.
