امروز پایان نامه ی دوران پزشکی عمومی رو دفاع کردم و رسما فارغ التحصیل شدم.
حسی ندارم به ماجرا
جز دلتنگی و دلهره! دلتنگی برای همه چیزایی که گذشت و دلهره برای همه چیزایی که نیومده
دلم از الان برای همه ادما تنگ شده
امروز که با محمد رفته بودیم ناهار بخوریم تو اون دیزی سرای کوچولو آهنگ مرا ببوس رو که شنیدم اشکم ریخت.
به مردی که از روز اول دانشگاه دل بهش باخته بودم نگاه کردم... هر چیزی که از سر گذروندیم بازم هیچوقت این آدم برای من مثل بقیه نشد! من دوستش داشتم و دارم ولی خب همه میدونیم که دوست داشتن کافی نیست و این دردناکه! اشکناکه! دلم برای همه جزئیاتی که دیوونم میکرد و باعث میشد نخوام باهاش باشم هم تنگ میشه! زندگی همینه، گذشتن و رفتن پیوسته
دیگه نمیخوام کسیو ببینم
اینکه بدونی اخرین باره خیلی تلخه من توانشو ندارم.
