خاک شوره زده و خشکیده و ترک ترک شده رو زیر پام له میکنم و لبخند میزنم
مامانم هم همین کارو میکنه تند تند راه میره و زیر لب یه آواز رو زمزمه میکنه و صداش با صدای باد تو گوشم میپیچه
صدایی که فکر میکنم خیلی روزا فقط با شنیدنش به زندگی برگشتم
روزی رو یادم میاد که مستاصل به دیوار اون خونه ی منحوس لعنتی تکیه کرده بود و گریه میکرد
و من اون لحظات... من اون لحظات من نبودم که از اون وضع دلم خنک میشد
من واقعی نمیتونه انقدر بی رحم باشه
من واقعی این منیه که الان هست! همین کسی که با لذت به لبخند اطرافیانش خیره میشه
پای سیب و پاستا درست میکنه چون دوست دارن
خونه رو مرتب میکنه
بقیه رو با بهونه های مختلف میخندونه و سعی میکنه همه حالشون خوب باشه
لطفا من واقعی این باشه نه اون مرده ی متحرک بی رحم...
من واقعی کیه؟!
