نمیدونم چی شد که ماها فکر کردیم یه نسخه برای هممون جواب میده! نسخه ی ازدواج تا قبل از حداکثر سی سالگی و به سرعت فرزندآوری و بعد فرزندپروری!
تا قبل از فرزندآوری همه چیز بد اما قابل تحمله! این زندگی شخصی شماست که میتونید به بهترین نحو بهش گند بزنید و طبق قانون نانوشته جهانی از یه سنی به جای یک ادم افسرده توی خونه دو آدم افسرده باشید(توجه کنید که منظور اکثریته نه تمامیت)
ولی وقتی پای یک موجود دیگه رو به این کثافت دونی باز میکنی باید خیلی خیالت از خودت راحت باشه! نه خیالت نه! باید یه متخصص بگه تو بالغی و سالمی برای پرورش و نگهداری یک انسان! که بنده بعید میدونم از اطرافیانم کسی چنین تاییدی رو بگیره!
مشکل اینه که ما فکر میکنیم خب این یه موجود نفهم بیشعوره که به ناگاه از سن مثلا پنج سالگی شروع به درک و فهم جهان میکنه و خب رفتار ما باید از اون لحظه کنترل شده باشه
غافلیم از اینکه این موجود خیلی قبلتر از اینکه تو حتی نطفه‌شو ببندی داره ازت تاثیر میگیره!
آخ خدای من چطور ممکنه انقدر گستاخ باشید که فکر کنید برای همچین موقعیتی آماده اید!
نکنید! تو رو خدا به خاطر اینکه این یه رسمه یه قانونه یه عرفه این کارو نکنید!
لطفا برای فرزندآوری دلیل داشته باشید دلیلی به جز تناسل! اون بچه بی هیچ تقصیری و به خاطر خودخواهی شما میاد به جایی که اصلا دوست داشتنی نیست
حالا اگه شما حوصله جیغ و کثیف کاری و خستگی و مریضی و نگهداری و «دوست داشتنش» رو ندارید حداقل به اطرافیانتون بگید
دلم میشکنه وقتی میبینم یه بچه جیغ میزنه و مادرش میزنه پشت دستش
هیچ جیغی
هیچ غری
هیچ گریه ای بی دلیل نیست
هیچ گریه ای الکی نیست
حتی اگر به صرف جلب توجه اتفاق بیوفته!
دلم پره
خسته‌م
کاش نبینم
کاش نشنوم
آه!
