دیشب با نون حرف زدم
از دلخوریام گفتم از اون روزی که از اولویت نبودن گفته بود، گله کردم، بحث کردم ، توضیح دادم و توضیح داد و نهایتا قبول کردم و قبول کرد! خب اولین باره که حس میکنم یک مشکل، یک دلخوری رو درست و اصولی حل کردم
اول گذاشتم زمان بگذره تا عصبانیت و حس های اضافی فروکش کنن
دوم تو شرایط استیبل روحی پا پیش گذاشتم
سوم از قبل برای حرف زدن هزار جور برنامه نچیدم و اجازه دادم بحث خودش پیش بره
چهارم همه چیزو بی کم و کاست و بدون خجالت گفتم
و حالا دو اسم برعکسیان یا همون نون برگشته
و من دوباره دارمش و هر دومون یه چیزایی رو قبول کردیم تا دوستی سالمتری داشته باشیم.
پ ن: این روزا دست و پا زدن پ عذاب آورترین چیزیه که شاهدشم، بهش میگم میشه لااقل تا یه مدت دست از نوشتن متنای انچنانی برداری؟! میگه نمیتونه... و واقعا هم ادمایی مثل پ نمیتونن بی تفاوت باشن و شاید اندک خوبی های این جهان بی ارزش رو مدیون امثال پ هستیم. ولی من نگرانشم و نمیخوام اونو فدای هیچ چیز مهم یا غیر مهمی بکنم! منم نمیتونم!
