خونه نویی

دو روزه اومدم توی خونه ی جدید. 

سه سال توی اون ساختمون بودم از اون سه سال دو سالش رو تو خونه ای بودم که هیچ روزنی نداشت! ناامید بودم و زندگی هیچ نوری نداشت. مثل اون خونه 

ولی خونه ی قبلیم رو دوست داشتم دیوارای سفید و پنجره های بزرگش بهم حس زنده بودن میداد

بشقابای نقاشی که زده بودم بالای میز ناهار خوری رو وقتی میدیدم لذت میبردم. 

تو این خونه هم نور هست و زندگی 

اینجا رو دوست دارم. فکر نمیکنم بد باشه روزگارمون

یکی از اون بشقابای نقاشی دیشب شکست ولی نمیدونم چرا اصلا ناراحتش نشدم... 

فک کنم دل کندم از اون خونه و خاطراتش

خونه‌ای‌ که همه چیز عجیب گذشت...

این خونه پنجره های بزرگی داره از خونه ی قبلی کوچیکتره و یه برج تقریبا شصت واحدیه! ادمای زیاد و ناآشنا زیادن

برعکس اونجا که همه رو میشناختم

اینجا همه چیز متفاوته :) 

تجربه نشون داده منم شکل خونه هام میشم! ببینیم اینجا از ما چه میسازه