تهران طهران

به اقاهه میگم از همون روکشی که یه ساعت پیش خریدم ازتون

نگاه میکنه به چهرم میگه خانوم من که یادم نمیمونه 

اینه فرق اینجا با شهر خودمون انگار

ادمای زیاد!آدما وقتی زیاد باشن تو یه جا همه چی اونجا شکل دیگه ای به خودش میگیره 

خیلی از بندهای اخلاقی ما شهرستانیا تهش به این ختم میشه که یکی میبینه زشته خب! حالا کار به درست و غلط بودن این قید و بندا ندارم ولی خب این قضیه‌ی شناخته شدن باعث یه سری رفتارا میشه که آدما در صورت ناشناس بودن معمولا انجام نمیدن! 

یادمه ترم یک که بودیم تنها یه همکلاسی تهرانی داشتیم و بنا بر قانون بومی پذیری بقیه تقریبا همگی از شهرستانای اطراف بودیم! این دوستم که اتفاقا خیلی هم دختر خوبی بود اسمش نیوشا بود! یه بار یه چیزی گفت که خیلی بهم برخورد! برگشت گفت این شهرستانی بازیا چیه در میارن مردم! حالا دارم فکر میکنم که درسته که اون قصدش توهین بود از اساس ولی حرفش درسته! رفتارا فرق میکنه ولی این فرق لزوما همیشه بد نیست! 

تهران برای من نمونه ی بارز غربته! این آدمایی که یا منو نمیشناسن یا خودشونو میزنن به نشناختن و اون آقای مغازه‌دار باعث شده به این فکر کنم که آدم مگه چیزی جز روابطشه؟ حالا شاید بابامو درک کنم که چرا سال ۸۲ فقط شیش ماه زندگی کردن تو تهران رو دووم اورد :)