دال فتحه میم

امشب به اتفاق موحد به تماشای مستند فی‌فی از خوشحالی زوزه میکشد از خانم میترا فراهانی نشستیم.

که البته من معتقدم مستند نبود و یک اثر شاهکار با ژانر نمیدانم چی بود! 

چون اصولا شخصی که اینقدر سینماتیک باشه زندگیش صحنه ی نمایشه و خودش ستاره‌وار میدرخشه!

قطعا تنها این آدم میتونه در لحظه مرگش با صدای رسا در حالیکه از گلوش خون فواره میزنه بگه: 

ساده نیست، دارم میمیرم...

 

 

و میمیرد.

 

 

<بهمن محصص>

نمیدونم چجوری این عظمت، شکوه، نبوغ، بلوغ، غم و و و و رو توصیف کنم در کلمات

 

با اون خنده های زیبای تمسخرآمیز و بی اندازه نمکی!

 

: آنچه دلم گفت بگو، گفته‌م!

 

 

 

 

 

موسیقی امشب:

Spring nocturne- Angus MacRae

...

 

 

 

 

(لحظه هایی که زنده بودن را زندگی کردم)

یک