امشب به اتفاق موحد به تماشای مستند فی‌فی از خوشحالی زوزه میکشد از خانم میترا فراهانی نشستیم.
که البته من معتقدم مستند نبود و یک اثر شاهکار با ژانر نمیدانم چی بود!
چون اصولا شخصی که اینقدر سینماتیک باشه زندگیش صحنه ی نمایشه و خودش ستاره‌وار میدرخشه!
قطعا تنها این آدم میتونه در لحظه مرگش با صدای رسا در حالیکه از گلوش خون فواره میزنه بگه:
ساده نیست، دارم میمیرم...
و میمیرد.
<بهمن محصص>
نمیدونم چجوری این عظمت، شکوه، نبوغ، بلوغ، غم و و و و رو توصیف کنم در کلمات
با اون خنده های زیبای تمسخرآمیز و بی اندازه نمکی!
: آنچه دلم گفت بگو، گفته‌م!
موسیقی امشب:
Spring nocturne- Angus MacRae
...
(لحظه هایی که زنده بودن را زندگی کردم)
یک
- ۰ نظر
- ۲۶ آذر ۰۳ ، ۲۳:۳۹