امروز برای بار دوم و آخر امتحان آیلتس دادم.
چرا میگم آخر؟ چون جواب با اینکه هنوز نیومده میدونم قرار نیست اونی باشه که میخوام و لازم دارم.
حالا چرا دیگه نمیدم؟ چون بسه! باید قبول کرد! پ ذ ی ر ش
امروز یه خانم پر سر و صدا و بامزه و با انرژی هم توی سالن بود! قبل امتحان داشت میگفت من قبولش کردم. سخت بودا! ولی قبول کردم من همینقدرم! حداقل تو این زمان بیشتر از این نمیتونم بیارم! خیلی حرفه قبول کنی :) ولی من کردم و باهاش کنار اومدم!
تلنگری شد که دوباره یادم بیاد بر خلاف جریان قالب و جذاب تو میتونیییی! از پس همهههه چی با تلاش برمیای!!! خواستن توانسته! باید بگم شاید گاهی باشه و گاهی نباشه! قطعیتی نداره!
مهم تر میدونی چیه؟ پذیرش! و بعد بلند شدن برای پلن بی!
سخته! برای یکی مثل من که خیلی سخته :) منی که یه عمر مثلا باهوشه بودم همه جا :)
درسای بزرگ بهای بزرگ دارن!
بهای این ماجرا برای من شاید دو سال عمر و مقدار نه چندان کمی پول و تلاش و گریه بود!
درسی که احتمالا در زندگی باز هم تکرار میشه و باز هم من رو شوکه و غمگین میکنه ولی کیه که ندونه زندگی بی رحمه؟
خلاصه من، آیدا، توانم همینقدره! در حال حاضر و تا اطلاع ثانوی گرفتن هفت در بخش رایتینگ رو نمیتونم! علم من محدوده! توان من محدوده! ایده پردازی و خلاقیت من محدوده
و از همه مهمتر
زمان من محدوده :)
من شکست خوردم. و رها میکنم...
ولی نکته اینه که جنگیدم! با همه توانم و حتی بیشتر از توانم تلاش کردم پس هیچ خجالتی در کار نیست!
باخت رو قبول میکنم و خودم رو میبخشم
چون منم آدمم!
لذا، در ساعت ۰۰:۳۶ بامداد روز ۲۹ آذر ماه برای همیشه با آزمون آیلتس خداحافظی میکنم.
- ۱ نظر
- ۲۹ آذر ۰۳ ، ۰۰:۳۶