عجز

روانکاوی من از طرف خیلیا مورد تمسخر قرار میگیره

همه منتظرن هر سری که منو میبینن یهو با معجزه روبرو شن و بهتر شدن منو ببینن ولی هر بار که میبینن من بدتر شدم میگن تف تو روانشناسی و همشون دیوونن و فیلان و بهمان :)

حدس میزنی تو این شرایط اعتماد کردن به تراپیست و ادامه دادن چقدر برای من سخت میشه؟ میتونی تصور کنی که من چقدر از اینکه روزی بتونم عادی باشم ناامید میشم؟

من خودمم انگار منتظر یه معجزم که اون روزا و تاثیراتش توی من از بین ببره

انگار خودمم دیگه به هیچی باور ندارم 

فقط همین که آقای آ به حرفام گوش میده و سعی در انکار مصیبت های زندگیم نداشته منو توی پروسه ی درمان نگه داشته

ف میگه باید صبر کنی تا یهو تغییر رو توی خودت احساس کنی

ولی تو که غریبه نیستی، راستش دیگه خیلی برام امیدی نمونده 

دارم قبول میکنم همونطور که آدم ملیت و خونوادشو نمیتونه عوض کنه دیگه زورش به روح و گذشته و آینده ش هم نمیرسه

این روزا پیش میاد که عقب میکشم و با احساس ناتوانیم کنار میام...