بیا تا برات بگم

همیشه جایگاه برام مهم بود

اونقدری که ته ذهنم به این فک میکنم که اگه قرار باشه یکیو بکشه کیو میکشه

منو یا اونو

شاید این افکار یکم سادیستیک باشه ولی خب هست و من الان ذهنم درگیر این قضیه ست و بقیه ی متن اصلا هیچ ربطی نداره و شایدم داره و قطعا داره :)

امروز لام به میم (عه چه جالب که اسم این دو تا خواهر اینجوری شروع میشه) میگفت که الف گفته بابام منو تو بچگی میزده و داشت به میم توضیح میداد که روان‌درمانی باعث میشه مسائل کوچیک تو ذهن آدما بولد و بزرگ بشه

خب حیف که من آدم حرف زدن با بقیه در مورد عقایدم نیستم

وگرنه براش توضیح میدادم که اگه این مسئله کوچیک و کم ارزش باشه اصلا الف تو اولین جلسات درمانش بهش اشاره نمیکنه پس لابد براش گره ایجاد کرده که ازش حرف زده

و بعد براش از الگوها و رفتارهایی که در ما بر اساس همین گره ها ایجاد میشه میگفتم و براش شرح میدادم که این گره ها تو ناخودآگاه ما کار خودشونو میکنن و اگر بهشون آگاه باشیم حداقل میتونیم آسیب کمتری به نسل بعد خودمون و حتی خودمون بزنیم پس بهتره که بولد باشن 

اکثر اساتید روانپزشکی و به تبع اون دانشجوهای پزشکی معتقدن بیماری های روان مثل دیابت میمونن که مکانیسم قابل تعریفی دارن: 

یه چیزی یه جایی کمه پس ما زیادش میکنیم و حل میشه

بماند که همون دیابتم درمان نمیکنن و فقط کنترل میشه

ولی خب این دیدگاه احمقانه ترین چیزیه که یه آدم باورش کنه

روان آدم به گستردگی یه کهکشان و حتی بزرگتره و این کهکشان پر از گره و چاله چوله ست

اینکه با اضافه کردن یه نوروترنسمیتر فک کنیم که همه ی انواع افسردگی رو‌ درمان کردیم مثل این میمونه که یه بچه ی هفت ساله بعد از یاد گرفتن نوشتن اسمش فک کنه میتونه کتاب بنویسه

حرف من اینه که ما بعد از این همه تحقیق هر روز حرف دیروزمون رو‌ نقض کردیم و هیچوقت درس نگرفتیم که وقتی داریم حرف میزنیم احتمالات رو در نظر بگیریم

به هر حال جهان به سمت و سوی رواندرمانی متمایلتره تا روانپزشکی.ولی به قول آ بذار تو ایران رواندرمانی رو کسی قبول نداشته باشه چون اینجا روانشناس خوب کیمیاست و روانشناس بد در واقع از نداشتن رواندرمانی بدتره

البته نه که روانپزشکهای بی نظیری داشته باشیم 

فقط اینکه اونا تجویز کتابیشون رو میکنن و به هزار دلیل وقت زیادی برای مشاوره و حرف زدن نمیذارن باعث میشه امنتر باشن!!!

راستی میم کوچک منو خیلی دوست داره و من دلیلشو خوب میدونم

دلیلش فقط سعی و تلاش من برای درک یه کودک یک سال و نیمه ست و توجه به اینکه این کودک‌ از قبل از تولدش فهم و درک و شعور و برداشت داشته و الان خیلی بیشتر از چیزی که همه فکر میکنن میفهمه.

فعلا همینا رو داشته باش :)