کافه ای که زندگی در آن جاری‌ست
اینجا یه کافه ی باحال داره به اسم امیرشکلات که کاملا کافه ی محبوب منه
اگه قیمتاشو خیلی در نظر نگیریم که هر از گاهی واقعنم میشه در نظر نگرفت بهترین و خوشمزه ترینه
یه حال خوب و شلوغی داره همه میان که یه چیزی بخورن و برن و اون حالت کافه های حیرون و مسخره رو نداره که یه عالمه ادم نامعلوم نشستن و سر چیزای بی ربط حرف میزنن و همشون به دنبال فرارن
فرار از خودشون و دنیاشون و یا یه چیزی تو دنیاشون
باشه توتالیتر نمیشم! همه نه! اکثرشون
این کافه از همه طیف آدم رو پذیراست. از اقای کت شلواری هیز و جدی و فضول که داره بحث کاری میکنه بگیر تا خانوم چادر بندری‌ای که منتظره شیکاش آماده شه
ولی بیشتر مشتری های این کافه دختربچه و پسربچه هایی هستن که تو کلاس زبان بغل کافه زبان‌آموزی میکنن. و اینا محبوب ترین های منن :) لبخندای اصیل و واقعی و کوله های بانمکشون منو به وجد میاره
امروز که برای پیاده روی رفته بودم اول که پامو گذاشتم تو خیابون از خودم تشکر کردم که همچین تصمیم بی نظیری گرفتم
چون هوا به غایت نرم بود و دماش دقیقا همونی بود که من میخواستم یه عصر دلپذیر
کمی که راه رفتم تا به دریا برسم با مزاحمت های گاه و بیگاه مواجه شدم و تو دلم به خودم قول دادم که این آدما رو به خاطر گرفتن حق طبیعیم ینی راه رفتن و لذت بردن از قدم زدن نبخشم
ولی همزمان قول دادم که حال خودم رو هم خراب نکنم
البته که بهش فکر کردم که چی به یه مشت موجود خودخواه اجازه میده که به صرف تنها بودن یک دختر به خودشون اجازه بدن اوقاتش رو تلخ کنن ولی همزمان سعی کردم حقم رو بگیرم بدون بحث و دعوا
برای هر کدومشون اخمی کردم و سری به نشونه ی تاسف تکون دادم و رفتم
بعد رسیدم به نونوایی محبوبم و سه تا از سنگک های قشنگ و خوشمزشو خریدم و به خونه برگشتم
و حالم خوب بود
و البته fake it to make it :)
